ءابىش دۇنيە سالدى. قازاق پروزاسى ۆيرتۋوز قالامىنان ايىرىلدى. «اڭىزدىڭ اقىرى» مەن «شىڭىراۋ» ءتارىزدى قوس شەديەۆردى دۇنيەگە اكەلگەن اسىل قالامگەر ۋاقىتتان وزدى. ەندى ونىڭ ۋاقىتى كۇننىڭ قانداي كەزى، ءتۇننىڭ قانداي ۋاعى، جىلدىڭ قانداي ماۋسىمى، عاسىردىڭ قانداي زامانى تۋماسىن، ماڭگىلىكتىڭ ۇلى مەزگىلىندە ءومىر سۇرەتىن بولادى.
ول ءجۇز جىلدىقتار وقيتىن كىتاپقا اينالادى. ءجۇز جىلدان سوڭ، ادەبيەتتە ءار جازۋشىدان ءبىر-بىر كىتاپ قالادى... سول شاقتا «اڭىزدىڭ اقىرى» ما، «شىڭىراۋ» ما، قايسىسى العا وزادى، ونى تاعى دا ماڭگىلىكتىڭ ادال پەرزەنتى، تورەلىككە جاراپ قالعان ۋاقىت قالقا بىلەدى.
ءبىز «شىڭىراۋدى» وقيمىز. «شىڭىراۋدىڭ» ءتۇپسىز شىڭىراۋىنا جەتە الامىز با، جوق پا، شىڭىنا شىعا الامىز با، جوق پا، ونى شىعىس بىلەدى، الدە، باتىس تا ءتۇسىنىپ قالار، مۇمكىن، ادامزات ۇرپاعى ەشقاشان، الەم وقىرمانى ەشقاشان قادىرلى دجەيمس دجويس جازعان «ۋليسس» ءتارىزدى، ءتىپتى، ينتەللەكتۋالداردىڭ ءوزى جۇمباعىن شەشە المايتىن، تاۋىسىپ وقىپ، سارقىپ تاني المايتىن شىعارماسىنا اينالار.
شىنىمەن، “شىڭىراۋدىڭ” ءجونى بولەك ەدى. فورما تۇرعىسىنان كەمەل دارەجەگەن جەتكەن وزىق شىعارما بولاتىن.
ءتىپتى، “شىڭىراۋدى” وقىپ وتىرىپ پوۆەستىڭ قۇيىلعان قالىبىن كورگەندەي كۇي كەشىپ وتىراتىن ەدىم. سوزدەن سوزگە جەتىپ، ابزاتستان ابزاتسقا كوشىپ، بەتتەن بەتكە اۋىسقاندا شىعارما فورماسى اۋەلى سۇلبالانىپ، سوسىن تۇلعالانىپ ايقىندالا تۇسەتىن.
ءبارىمىز دە – ەڭسەپپىز. ەڭسەپ – قازاق تۋدىرعان سيزيف. “شىڭىراۋ” – ادامزاتتىڭ قازاق جاساعان سوڭعى اڭىزى. الاشتىڭ جاڭا ءتامسىلى.
ءابىشتىڭ ءوزى ماڭدايى جارقىراعان الىپ اڭىزعا ۇقسايتىن ەدى. ونىڭ تۇلعاسى دا، تۇلا بويى دا، توڭىرەگى دە اڭىزعا، ءافساناعا تولى ەدى. ءابىش دەگەن ءسوز شەجىرەگە تۇنىپ تۇراتىن. ۇستاز قالامگەردىڭ سوڭىنان ءافسانا قالدى. اسىل مۇرا قالدى. ءوزىنىڭ قايتالانبايتىندىعىن بىلمەي باقيعا اتتانعان قايتالانباس جازۋشىنىڭ بىزگە قالدىرعان ۇلكەن جۇمباعى قالدى.
ءابىش كەكىلباي مەنىڭ جازۋشى بولىپ قالىپتاسۋىما قاتتى اسەر ەتكەن كىتابي ۇستازدارىمنىڭ ءبىرى ەدى. سىرتتاي اعا دوس ساناعان ابەكەڭ ونى بىلمەي ءوتتى. مەن دە ەشقاشان ايتقان جوقپىن.
ديدار امانتاي
6alash ۇسىندى
