جۇڭگو ورداسىنىڭ اتاقتى اقىنى ءباي ءجۇي-يىنىڭ (772- 846 جىل) «كيىز ءۇي» دەگەن ولەڭى كيىز ءۇيدىڭ قۇدىرەتىن شىنىمەن ايگىلەپ تۇر.
كيىزىنە ءجۇنى كەتكەن مىڭ قويدىڭ،
شاڭىراعى قايىڭىنان كۇنگەيدىڭ.
ءارى بەرىك، ءارى ىڭعايلى، ءارى اسەم،
دەي المايمىن اعاشىنا ءمىن قويدىم.
سايىن دالا ونىڭ مەكەن-تۇراعى؛
بىردە كورسەڭ، تەرىستىكتە تۇرادى.
ساربازدارمەن بىرگە كوشىپ ساعىمداي،
ءبىر قاراساڭ، تۇستىك جاقتان شىعادى.
شىم جىبەكتەن مىقتى جەلباۋ بايلاعان،
قوزعالتا السىن قانداي داۋىل، قاي بوران؟
كىرسەڭ جىلى ءىشى قىز-قىز قايناعان،
كوكجيەكتەي دوپ-دوڭگەلەك اينالاڭ.
تاۋقىمەتتىڭ كورىپ ەدىم تالايىن،
بۇل كيىز ءۇي بولدى مەنىڭ سارايىم.
ايلى تۇنگى كولەڭكەسى-اي كولبەگەن،
قىستا وسىمەن بىرگە وتەدى سان ايىم.
تۋىرلىقتىڭ سىرتىن قىراۋ شالسا دا،
ىزعار وتپەس سوقسىن بوران قانشاما.
ءسان-سالتانات ءىشى كىرسەڭ شىققىسىز،
كورگەن پەندە تاڭداي قاعار تامسانا.
جىرشى توردە بۇلبۇل قۇستاي سايرايدى،
باقسى بيلەپ وت باسىندا وينايدى.
بالداي قىمىز بالبىراتىپ دەنەڭدى،
الپىس ەكى تامىرىڭدى بويلايدى.
قويۋ ءتۇننىڭ قۇشاعىندا اۋناعان،
قانداي عاجاپ جالىندى وشاق لاۋلاعان.
وت ساۋلەسى ايمالايدى ىرگەنى،
دىرىلدەگەن قىزىل گۇلدەن اۋماعان.
كەڭ اشىلىپ تۇنگى اۋانىڭ قۇشاعى،
قاسيەتتى ءتۇتىن كولبەپ ۇشادى.
ءسال سويلەسە، كەنەت كوكتەم سۋىنداي
تاسقىنداعان ولەڭ كوپتى قۇشادى.
مۇندا وتىرعان جاندا قانداي بار قايعى،
ۇجىماققا شاقىرسا دا بارمايدى.
ءشوپ كۇركەدە كۇن كەشكەندەر كۇيبەڭمەن،
ماي توڭعىسىز قىستا-داعى جاۋرايدى.
قايىرشى دا كيىز ءۇيدى ارمانداپ،
الىپساتار قارىزدانار قالبانداپ.
مەن وسىندا ۇرپاعىمدى ءوربىتىپ،
ءدام-تۇزىمدى جايام كەلگەن جانعا ارناپ.
سالتاناتتى سارايىنا پاتشا ماس،
ساراي بارلىق ءۇمىتىڭدى اقتاماس.
كيىز ءۇيدىڭ قۇدىرەتىڭە جوق تالاس،
سارايىڭا بەرمەيمىن مەن باسپا-باس!
