زۋقا بايان
(داستان)
(زۋقا باتىر ءسابيت ۇلىنىڭ 150 جىلدىق مەرەي تويىنا)
ءبيسميللا ءىستىڭ باسى يماندى ەلگە،
يمانسىز دۇنيە بەكەر جيعانمەن دە.
شاشىلىپ شاپاعات نۇر قۇيىلماي ما،
اللانىڭ ادال ق ۇلى تۇرعان جەرگە.
جوڭكىلىپ تالاي زامان،تالاي عاسىر،
ۋاقىتتىڭ كەرۋەنى زاۋلاپ جاتىر.
الاشتىڭ يماندى ۇلى كەشەگى وتكەن،
ەسىمى ەلگە ءمالىم زۋقا باتىر.
ءومىرىن ەر زۋقانىڭ بايان ەتىپ،
جازايىن، بارادى ءومىر زايا كەتىپ.
قۇلاماس ءبىر ەسكەرتكىش قالدىرايىن،
جىردى قۋات، قالامدى قامال ەتىپ.
قازاقتىڭ ۇلان بايتاق دالاسىندا،
التاي مەن شىڭعىستاۋدىڭ اراسىندا.
تۇرىپتى نۇرمۇحاممەد دەگەن ابىز،
زايساڭ مەن مارحاكولدىڭ جاعاسىندا.
ابىزدىڭ بالاسى ەدى ءسابيت موللا،
يماندى جەتى جاستان تۇسكەن جولعا.
قازان مەن بۇحارادان ءبىلىم الىپ،
ون توعىز جىلدا ورالعان ەلگە زورعا.
ءۋالدان حازرەتى ونىڭ ۇستازى ەدى،
ءبىلىمى ول كىسىنىڭ ۇشقارى ەدى.
ۇستازبەن بىرگە ارالاپ تالاي جەردى،
ءۇپى مەن سامارحاندى قىستاپ ەدى.
قىس،كوكتەم تابيعاتتىڭ كۇزىن كورىپ،
ۇلى ۇستاز جەتىلدىردى ءبىلىم بەرىپ.
ءسابيتتى قيماستىقپەن اتتاندىردى،
اق نەكەمەن نەمەرە قىزىن بەرىپ.
ورالىپ ءسابيت موللا مەكەنىنە،
ەلىنىڭ كوشىن الدى جەتەگىنە.
وياتىپ ۇيقىداعى نادان جۇرتتى،
سانانىڭ شىراق جاقتى مەشەۋىنە.
ءسابيتتىڭ وتباسىنا باقىت ورناپ،
ءباتيما جۇكتى بولدى اللا قولداپ.
ومىرگە ىڭگالادى تۇڭعىش ۇلى،
تولعاندا ايى، كۇنى جەتىپ تولعاق.
زۋقا دەپ بالاسىنىڭ اتىن قويدى،
تالپىندى بالداي بالا اقىلدى ويلى.
شاشىراپ جۇزىنەن نۇر،كوزىنەن وت،
دەسىدە كوپ بالادان باسىم بولدى.
بىلىمگە قۇشتار بولىپ بالا جاستان،
وقىدى مەدرەسەدەن اكەسى اشقان.
اكەسى مەشىت سالىپ،مەدىرەسە اشىپ،
حالىقتىڭ ساناسىنا جارىق شاشقان.
ەسەپشى ءوزى ءدىندار كوسەم بالا،
ىلىكتى ەل كوزىنە جالعىز دارا.
كەنەتتەن اۋىر قايعى باسقا ءتۇسىپ،
زۋقانىڭ بولدى جاستاي كوڭلى جارا.
كەلمەسكە اياۋلى اكە كوزىن جۇمدى،
سىناققا سالماس دەيسىڭ ءومىر كىمدى.
قالدى ارتتا جەسىر انا، جەتىم بالا،
كوز جاستى،كوكىرەك شەرلى، كوڭىل مۇڭلى.
ادامنىڭ بولماس ىسكە بار ما امالى،
ءتىرىنىڭ تىرشىلىگى جالعانادى.
كوشىرىپ ءۇيىن زۋقا الىپ كەلدى،
قاسىنا تۋىسقاننىڭ قالباداعى.
جەتىمەك ءۇش ءىنىسى ارتتان ەرگەن،
اعا بوپ ولارعادا كوڭىل بولگەن.
شيكى وكپە بالالارمەن جەسىر انا،
سۇيەنىپ جان باعۋعا مۇندا كەلگەن.
ءارقاشان ءسوز سويلەمەس سالماقتاماي،
بالا بوپ ءوستى زۋقا قايراتقا باي.
كەرۋەندەي قارالى كۇن كوشە بەردى،
اكەگە بەسىك بولدى مايقاپشاعاي.
جاسىنان جانى اۋىرىپ قارالى ۇلدىڭ،
بال ءدامىن تاتا المادى بالا كۇننىڭ.
اناسىن امەڭگەرعىپ الماق بولعان،
قينادى قىلىعىدا اعايىننىڭ.
ءتورت بالا زۋقا،داكەن،شاكىرت،ءبىلجاي،
شەتىنەن بولىپ ءوستى اقىلدى ىڭعاي.
ون بەس پەن ون التىعا كەلگەن زۋقا،
وتباسىن اسىرادى جاتپاي-تۇرماي.
باسىنا جاس بالانىڭ ءتۇستى سالماق،
قاتايتىپ قاۋىرسىنىن ۇشتى سامعاپ.
جالدانىپ باي جىلقىسىن باقتى باپتاپ،
استىنا سايلاپ ءمىنىپ كۇشتى ساڭلاق.
ايالسىز اۋناپ جاتتى ايلار، جىلدار،
باسىنا ەردىڭ ءتۇستى تالاي سىندار.
ءومىردىڭ اسقار اسۋ جولى بۇراڭ،
الدىندا تۇردى تالاي بيىك شىڭدار.
ۇيرەنىپ كوپ ونەگە زامانىنان،
جان جاعىن بارلاپ ءوستى بالا قىران.
يت مىنەز شەكپەندىگە ءىشى اشىدى،
بەيۋازدىڭ الىپ جاتقان بالاعىنان.
ەل بۇزار قارسى شىعىپ جونسىزدەرگە،
جوق-جىتىك كومەكتەستى السىزدەرگە.
شەشتى كوپ تۇيىنشەكتى ادىلدىكپەن،
توزە الماي تەڭسىزدىككە ارشىل كەۋدە.
اقتارىپ ايات،قۇران،حاديستەردى،
ۇيرەتتى ەلگە ءبىلىم ادىستەردى.
ابايدىڭ اقىل ءسوزىن العا تارتىپ،
دامايسىز شەشىپ ءجۇردى ءار ىستەردى.
اسقىنىپ اق پاتشانىڭ زاڭ جارلىعى،
كوبەيدى قاراپايىم جاندار مۇڭى.
ورىستىڭ ويران سالعان قىسپاعىنا،
الاشتىڭ توزە المادى ايبارلى ۇلى.
تىڭايتىپ ات كولىكتىڭ ارقا بەلىن،
جانىنا توپتاستىردى ارقالى ەلىن.
جەرىنە سالقىن ساۋىر كوش باستادى،
قالبا مەن ارتقا تاستاپ مارقاكولىن.
قالدى دەپ قۋانعاندا كاپىر ورىس،
مۇندادا كاپىر ەكەن ءورىس-قونىس.
قازاققا قاراقشى دەپ جالا جاۋىپ،
سالىپتى قارا جۇڭگو تالاي سوعىس.
ادامنىڭ قانداي جاقسى باۋىرمالى،
ەلگەدە باۋىر باستى ساۋىرداعى.
ۇستاز بوپ تالاي شاكىرت تاربيەلەپ،
حالىققا پانا بولدى اۋىلداعى.
بيلىكتىڭ باسقا شىعىپ زۇلىمدارى،
قاباعان قانشىق يتتەي ىرىلدادى.
قازاقتىڭ ءوز داۋىدا ءورشىپ تۇردى،
جەر داۋى،جەسىر داۋى،رۋ داۋى.
بىلىكتى بي تورەنىڭ تىڭداپ ءسوزىن،
بارىنە كوندى زۋقا شىڭداپ ءوزىن.
اۋەلى ەل ءىشىنىڭ داۋىن شەشىپ،
جەتكىزدى بەرەكەگە شىنداپ كوزىن.
جاقسىنىڭ جاتتىعى جوق دەگەن وسى،
زۋقانىڭ جايىلدى ەلگە ونەگەسى.
شاقىردى سارسۇمبەدەن مەدىرەسەگە،
ايگىلى كوگەدايدىڭ نەمەرەسى.
تاستاماي جەڭىسقاننىڭ ءسوزىن جەرگە،
وندادا قىزمەت قىلىپ كورىندى ەلگە.
شەندىلەر شەكەسىمەن قاراعاندا،
بۇلدىراپ بۇلتتاپ ءجۇردى كوڭىل كەيدە.
زاماننىڭ سۇرقىن سەزىپ قورقىنىشتى،
كەرىلىپ الا المادى كەڭ تىنىستى.
كۇن سايىن قاراشا ەلدىڭ قامىن ويلاپ،
اسقىندى كەۋدەدەگى دەرتى كۇشتى.
توقتاتىپ جول ورتادان ۇستازدىعىن،
شەشۋگە تۋرا كەلدى ءجۇرت تاعدىرىن.
سولاقاي ساياساتتان سوققى كورگەن،
از ۇلتتىڭ سەزدى مۇرتتاي ۇشقاندىعىن.
ساۋىرعا قايتا ورالدى ەسىل جىگىت،
جۇيرىگىن مىنگىزدى جۇرت كوسىلدىرىپ.
قۇستارشا ۇيا سالعان بايتەرەككە،
جينالدى ەل ساياسىنا كوشىن بۇرىپ.
زۋقانىڭ قۋاتتاندى كۇشى مۇنان،
ىعىستى ەل ساياساتتىڭ قىسىمىنان.
زۋقا ەلى ءورالتايعا قانات جايدى،
ىرگەسىن جاۋدان ءبولىپ قۇتىرىنعان.
باتىردىڭ قىزىكە ەدى اسىل جارى،
سۇيەۋ بوپ اقىل قوسقان قاسىنداعى.
ءبىر بولسا اقىلدى ايەل وسى بولار،
جەڭىسكە جەتكەن ەردىڭ ارتىنداعى.
جۇيرىكتىڭ بەس تۇرمانىن ساي عىپ ءمىنىپ،
قۇس سالىپ،اڭ اۋلادى،سالدىق قۇرىپ،
ارداقتى اكە بولىپ ۇرپاعىنا،
ۇلتىنىڭ ءسالت-داستۇرىن كەلدى ۇقتىرىپ.
تۇڭعىشى سولتانشارىپ،شامي كەنجە،
سۇيىكتى بالا بولدى بارىدە ەلگە.
شايماردان ،شەريازدان، شادەتتەرى،
اللانىڭ بەرگەن سىيى سالىمدى ەرگە.
تىلىنە توعىز ۇلتتىڭ اتتاي جەلگەن،
كوزىنەن قۇرالايدى اتقان مەرگەن.
بار ەدى ءبىر باسىندا توقسان ونەر،
بابانىڭ سالتىن جاستان ساقتاي بىلگەن.
السىزگە ەسە تەڭدىك الىپ بەردى،
قاق جارعان قاراڭعىنى جارىق بولدى.
سالىقتان ەلدى قورعاپ قالۋ ءۇشىن،
سابىلىپ سان ەسىككە بارىپ كەلدى.
ەر زۋقا كۇنى-تۇنى تاپپاي تىنىم،
جاساعىن جالىقپاستان باپتايتىعۇن.
الدىنا ارمان ماقسات قويا ءبىلدى،
امانداپ ەل مەن جەردى ساقتايتىعۇن.
التايدىڭ ارعى جاعى بايتىك،قاپتىق،
قازاقتىڭ قونىسى ەدى مالعا جاتتىق.
موڭعولدار مەكەن ەتىپ باسىپ اپتى،
شاماسى بولماعان سوڭ ەلدىڭ ساقتىق.
جوڭعاردىڭ تۇقىمىنا قانى قايناپ،
اتىنا ءمىندى زۋقا ابىلايلاپ.
بويىنا قايرات جيناپ قولىن باستاپ،
شىعاردى شەگارادان ءبارىن ايداپ.
ەسەسىن الىپ بەردى كەنباعالدىڭ،
وياتىپ كوكىرەگىن كوپ ناداننىڭ.
سول ءۇشىن قاراقشى بوپ قولعا ءتۇستى،
كەرباقپا كەسىرىنەن كەر زاماننىڭ.
وراي جوق ەل- جۇرتى مەن تىلدەسۋگە،
سارعايدى سارسۇمبەنىڭ تۇرمەسىندە.
كۇن ساناپ اي اۋناتىپ جىل وتكىزدى،
باتىرعا ساباق بەردى بۇل كەشىرمە.
التايعا اتى شىققان ءمامي بەيسى،
باسىنان كورىپ ەدى بۇل ءىستى ەرسى.
باتىردى بوساتتىردى جازىعى جوق،
اراعا سالىپ ءجۇرىپ ۇلكەن ەلشى.
تورداعى بۇلبۇل قۇستاي بولعان باتىر،
جالعادى بوستاندىققا تاڭداردى اقىر.
ەڭىرەپ ەلى جۇرتى قۇشاق اشىپ،
ەرىنە قارۋ-جاراق سايلاپ جاتىر.
بالا عىپ جەتىمدەردى اسىراندى،
باۋرىنا باتىر زۋقا باسىپ الدى.
«ءزابىر كورسەڭ زۋحانى ىزدە» دەگەن،
ءتامسىل ءسوز ەل ىشىنە شاشىرادى.
اكەسى ەر وسپاننىڭ ءسىلامبايدى،
كورمەسە تاعى زۋقا تۇرا المايدى.
ءاردايىم ادال دوسپەن سىر بولىسپەي،
كومىلىپ كوڭىلىندە تۇرار قايعى.
قارايتىن وسپانعا ءوز بالاسىنداي،
ءتالىمىن بەرە ءجۇردى اعاسىنداي.
«قازاقتىڭ كەرى جاق باتىرى بولاسىڭ»دەپ،
بەرىپتى بالا وسپاننىڭ باعاسىن جاي.
ەرىن ەل پانا تۇتقان ءداۋىر بولدى،
قاسىنا جەر قايىسىپ اۋىل قوندى.
ۇلت دەمەي،ۇلىس دەمەي،رۋ دەمەي،
كەلگەن جۇرت باتىرىنا باۋىر بولدى.
ەر زۋقا قارۋ الىپ تۇلپار ءمىندى،
جۇيرىگىن جاساق ەرتىپ بۋسانداردى.
ولجالاپ ەلگە تيگەن شەرىكتەردى،
ەلىنىڭ ەتەك جەڭىن قىمتاپ ءجۇردى.
لاڭ سالعان ەل ىشىنە قاراقشى دەپ،
زۋقاعا جالا جاپقان جالاقشى كوپ.
بيلىكتىڭ ءبىر سۇمدىعىن سەزگەن زۋقا،
تايىنباي وتەر سۋدان بالاق تۇرمەك.
باتىردى توسامىز دەپ قالتارىستان،
قاڭباقتاي دومالادى قانشا دۇشپان.
ديدارىن قىلىش شاۋىپ قان جۋسادا،
جاۋىنان جەڭىلمەيتىن ارپاالىسقان.
اشىلىپ بيلىك جاقتىڭ ارانى كوپ،
زۋقاعا تالاي قۇرىق سالادى كەپ.
قۇلشىنىپ مىڭ توعىز ءجۇز بەسىنشى جىل،
مەككەگە باردى اللانىڭ قالاۋى بوپ.
ادامعا پارىز وتەۋ مۇسىلماندىق،
جۇرەگىن جاراتقانعا ۇسىنعاندىق.
سىرتىنان قارا جۇڭگو قاقپان قۇرىپ،
زۋقانىڭ اڭدىپ ءجۇردى ءىسىن بارلىق.
ولجاسىن ەل-جۇرتىنا ۇلەستىرىپ،
اس ءىشتى ات جالىندا كۇرەس قىلىپ.
اۋىرۋ، جەتىم-جەسىر، جوق-جىتىكتى،
اسىراپ ءجۇردى امان كۇن وتكىزىپ.
التايدىڭ ارپالىسى جەتپەگەندەي،
ءبىر قۇيىن كىردى تاعى شەتتەن ەندەي.
اق ورىس سارسۇمبەنى باسىپ الدى،
جۇت بارما جەر اۋدارىپ كوشكەن ەلدەي.
سوبەتتىڭ قىزىلىنان قىسىم كورىپ،
گەنارال باكىش جيدى كۇشىن بەرىك.
ءبىر تۇمەن اسكەرىمەن كەلىپ كىردى،
التايدان وڭالام دەپ بۇتىندەلىپ.
ءۋالي التايداعى جۋ داۋ ءيىڭ،
ورىسقا وقتاعان جوق ءبىر قارۋىن.
ءولتىردى قۇسالانىپ ءوزىن ءوزى،
حالىققا جاعداي بولدى بۇلدا قيىن.
شەندىلەر اق ورىسقا بۇگەجەكتەپ،
باعىندى باسىن ءيىپ تىزەرلەپ كەپ.
ۇسىندى تاپقان تارتۋ تارالعىسىن،
جان ءتاتتى ولمەي امان تۇنەمەك بوپ.
قازاقتىڭ بۇلاپ ،تالاپ دۇنيە مۇلكىن،
اپاردى اق ورىسقا دۇركىن،دۇركىن.
سارسۇمبە ماڭىنداعى مازاسىز ەل،
زۋقانىڭ دالاسىنا اۋدى ءبىر كۇن.
اعىلىپ سارسۇمبەدەن قاشقان حالىق،
قانزۋ، دۇڭگەن،ۇيعىر بوپ توپتالدى انىق.
ەڭىرەپ ەر زۋقانىڭ ەلىن تاپتى،
تۇندە كوشىپ جارتاسقا جاپسارلانىپ.
اۋعان ەل بورداي توزىپ زورعا كەلدى،
ەلىن باتىر قۇتقارماق سوردان ەندى.
ءجۇز ەلۋ وتباسى ەكەن ساناعاندا،
ەر زۋقا جارىلقادى قورمال ەلدى.
شونجىعا ەل ىرگەسىن جايدى اپارىپ،
قازانىنا اس، الدىنا مالدا سالىپ.
وسىلاي تەبىنگىسى تارگە ءشىرىپ،
قول باستاپ ءجۇردى باتىر العا شاۋىپ.
اسقىنىپ اق ورىستىڭ جەندەتتەرى،
ورمەلەپ ءورالتايعا كەلمەك بەرى.
جىبەرىپ ەل ىشىنە تىڭشىلارىن،
ەلدى تاعى ەزگىلەپ شەڭبەكتەدى.
باسپالاپ باتىر زۋقا ءىزىن جاۋدىڭ،
كوبىن قولعا ءتۇسىردى زۇلىمداردىڭ.
تۇتقىننان گەنارالعا حات جازادى،
نۇكتەسىن قويۋ ءۇشىن ۇزىن داۋدىڭ.
مىناداي حات مازمۇنى قىسقا عانا،
«التايعا باكىش مىرزا سۇق قاداما.
جەرىمدى ءوز ەركىڭمەن بوساتپاساڭ،
باسىڭدى باتىر زۋقا قۇتقاراما .
حاتىما جاۋاپ قايتار وقىپ انىق،
جاسقانار جان ەمەسپىن باسى عارىپ.
كەلمەسەڭ كەلىسىمگە قانىڭدى ىشەم،
ەرتىستىڭ جاعاسىنان توسىپ الىپ».
زۋقانىڭ سىرتتان ەستىپ اتاق داڭقىن،
گەنارال باعىپ جۇرگەن ءىستىڭ ارتىن.
مىنا سۋىق حاباردى ەستىگەن سوڭ،
ۇرەي بيلەپ تارتتى ونىڭ ءجۇزى سالقىن.
جايىلعان شەبىن جيناپ دالاداعى،
باتىردىڭ جازعان حاتىن سارالادى.
قازاقتىڭ قارۋلانعان جاساعىنا،
كۇشىنىڭ جەتپەيتىنىن شامالادى.
باعىنىپ بايتاق دالا باتىرىنا،
قالىڭ جاۋ جەر اۋداردى جاسىرىنا.
ەستەرىن ەسەڭگىرەپ ارەڭ جيدى،
موڭعولدىڭ جاتكەن كەزدە اسۋىنا.
ەرجۇرەك زۋقا نەتكەن نار تۇلعا ەدى،
ورىستان ازات قىلدى سارسۇمبەنى.
جاۋدان جەرىن قىزعىشتاي قورعاسادا،
بيلىكتىڭ قاباعى وعان قاتۋلى ەدى.
ۋي جىڭ گو دەگەن جۇڭگو اكىم كەلىپ،
التايدى ۋىسقا الدى قاسىن كەرىپ.
قابىرعاسى قايىستى قالىڭ ەلدىڭ،
المان سالىق ەرەكشە باسىم بولىپ.
ۇيجىڭگو باستىق ەمەس، قاستىق بولدى،
سوزبادى وعان زۋقا دوستىق قولدى.
قالجىراپ قارا حالىق كۇن-كۇن سايىن،
ەل ىشىنە جوقشىلىق، اشتىق كەلدى.
حالىقتىڭ حالىن كورىپ قاتارداعى،
تاعىدا بەكەر قاراپ جاتا المادى.
سالىققا قارسى تۇرىپ كۇرەس اشتى،
بيلىكتەر ونان ارمان قاھارلاندى.
ۋيجىڭگو مادارىڭدى بولەكتەيدى،
«سوعىسقانمەن زۋقادان جەل وتپەيدى.
وڭتايلى امال تاۋىپ وڭاشادا،
زۇلىمنىڭ كوزىن قۇرتۋ كەرەك دەيدى».
مادارىڭ دۇڭگەن ەدى قولى قاندى،
جاساق سايلاپ قارۋىن قولىنا الدى.
اۋىلعا الدىمەنەن تىڭشى سالىپ،
مالىمەت ەل ىشىنەن تولىق الدى.
تاۋىپ اپ يبراھيم مەن جاقيانى،
مادارىڭ وڭاشاعا شاقىرادى.
«پەرىشتە جولدان تايدى التىن كورىپ،
ادامنىڭ وسى بولار اقىماعى.
جاقيا جەتىم قالىپ جاستان دارا،
باۋرىنا باسىپ زۋقا باققان بالا.
يبراھيمدا وسى ءۇيدىڭ اسىن ءىشىپ،
ەسىن جيىپ ەتەگىن جاپقان بالا.
شومىلىپ تىنىشتىققا قالىڭ ادىر،
ەل كوشتى كۇزەۋلىككە ابىر- سابىر.
باتىرلارى اتتانىپ جەر شالۋعا،
زۋقا قالدى تىنىشتىق بەر دەپ ءتاڭىر.
بۇل وراي جاۋدىڭ كۇتكەن مەزگىلى ەدى،
ءجۇز اسكەر مادارىڭنىڭ كەلدى لەگى.
باتىردىڭ باسىپ كىرىپ ورداسىنا،
اياماي ادامداردى ەزگىلەدى.
ورنىنان تۇرىپ باتىر تەزدىكپەنەن،
جامساتتى بىرنەشەۋىن كەزدىكپەنەن.
امال نە جاۋدىڭ وعى قانسىراتىپ،
شىعاردى سوڭعى دەمىن ەرلىكپەنەن.
قايران ەر قاپيادا جۇمدى كوزىن،
ايتا الماي كوڭىلدەگى اقتىق ءسوزىن.
مالعۇندار ەردى مالشا باۋىزدادى،
جۇلىپ اپ باسىنداعى اپپاق ءبوزىن.
قاپيا جاۋدىڭ ءتۇسىپ قورلىعىنا،
سايالى ءبىر بايتەرەك سولى مىنا.
باس كەسەر سارسۇمبەگە تارتىپ كەتتى،
باتىردىڭ باسىن ساپ اپ قورجىنىنا.
باسشىلىر قانپەزەردى ماداقتاسىپ،
ولجانى ءبىر كادەگە جاراتتى اشىق.
قىراننىڭ كوپىرىنە ءىلىپ قويدى،
باتىردىڭ التىن باسىن سالاقتاتىپ.
مىق توعىز ءجۇز جيىرما سەگىز كۇزدە،
بەلقۇدىق قانعا باتتى جالعىز تۇندە.
التايدىڭ ون ەكى اباق ەلى ءتۇستى،
زار شەگىپ زاپىران قۇسقان اۋىر كۇيگە.
جۇدەتىپ اۋىر قايعى جۇرەكتەرىن،
سەزبەدى ەل ايعا جۋىق كۇن وتكەنىن.
باتىردىڭ باسىن داۋلاپ باس قالاعا،
ۇرپاعى باردى ارقالاپ تىلەكتەرىن.
ەندى ەشكىم جاساماس دەپ بۇلىكشىلىك،
قاندى قول باستى بەردى كۇلىپ تۇرىپ.
ەستى ۇرپاق باستى اكەلىپ كومدى كورگە،
باتىردىڭ دەنەسىمەن بىرىكتىرىپ.
جاقسىنىڭ ءوزى كەتىپ اتى قالدى،
ارتىنا ولمەس داستان حاتى قالدى.
رۋقىنا قۇران دۇعا باعىش ەتىپ،
ەسىلىن ەلى كۇندە ەسىنە الدى.
ەلىنە ۇلەس قوسىپ ەسەلى كوپ،
ەر زۋقا ءوتتى ەلىنىڭ سەتەرى بوپ.
ادامدىق قاسيەتىنەن قۇنار العان،
ۇرپاعى ءوستى بۇگىن جەتەلى بوپ.
قازاعىم وتكەن زامان بولدى قيىن،
زۋحاداي جاۋ قولىندا سولدى گۇلىڭ.
بابالار ارمانداعان تاۋەلسىزدىك،
باسىنا التى الاشتىڭ قوندى بۇگىن.
«ۇلى دالا ەلىنە» ۇران بولىپ،
جاساسىن باتىر رۋحى ءجىر-ان بولىپ.
باقىل بول،ورالماسقا كەتكەن بابام،
ۇرپاققا ونەگەدەن تۇمار بەرىپ.
"kerey.kz" پورتالىنان
