باياعىدا، تىم-تىم باياعىدا دا ەمەس، اناۋ ءبىر جىلدارى ءبىزدىڭ جاققا پىشەن وتە قالىڭ شىقتى. تاۋ-تاس، ورمان-توعاي، جوتا-قىرات، ساي-قولاتتىڭ ءبارى-بارى قۇلپىرىپ، جەلكىلدەگەن شابىندىقتىڭ استىندا قالىپ ەدى. ءۇيدىڭ ار جاعىندا تاستاقتى توبە بار بولاتىن، قاقتامادا جاتقاندىقتان ساپ-سارى بولىپ، بالانىڭ جايالىعىنداي سارعايىڭقى كەسپىرىنەن ارىلا الماۋشى ەدى. بيىل ساپ-سارى الا باقپاقتان تانا تاعىنىپ جەتىسەدى. پىشەن ورۋعا دا ەرتە شىقتىق.
ءبىزدىڭ جاقتا ءشوپ شاباتىن ماشيناعا ءتورت ات جەگەتىن. ءتورت ات جەگەتىن سەبەبى، جەر قيا، ءورلى-قىرلى، ەكى-ۇش جۇمىس كولىگىنىڭ شاماسى جەتە بەرمەيدى. ءتورت ات جەككەن سوڭ، ونىڭ مىندەتتى تۇردە ات ايداۋشى بالاسى بولادى. التىنشى كلاستى تامامداعان بىزدەر سول اتشى ۇلدارمىز.
ەلەڭ-الاڭنان تۇرامىز. جىلقىشى قيقۋ سالا ايداپ كەلگەن اتتاردى ۇستاپ، جۇگەندەپ، ساقاداي-ساي ەتىپ قويامىز. سودان سوڭ قارا شايدى شيكىلەۋ پىسكەن قارا نانعا قوسىپ ارمانسىز ىشەر ەدىك، ەكى كوزىمىز ءتورت بولىپ اۋىلدان كەلەر «قوجايىندارىمىزدى» كۇتەر ەدىك. ال ولار استە اسىقپايتىن. استارىنداعى توق جاراۋ اتتارىن سيپاي قامشىلاپ، الدەنەنى ايتىپ، قارق-قارق كۇلىپ، قىزارا ءبورتىپ كەلە جاتار ەدى. ماشينيستەردىڭ وسىناۋ باقىتتى ءجۇزى، ەركىن ءجۇرىسىن كورىپ وتىرىپ، ەرجەتىپ، ەرتتەلگەن ات ءمىنىپ، ەزۋگە تەمەكى قىستىرۋدى قانشا رەت ارماندادىق دەسەڭىزشى، قانشا رەت... جىلدار ءوتىپ... ەسەيە كەلە، سول باقىتتى بالالىق شاقتى قايتا ارمانداپ، كەرى ورالار جولدىڭ جوقتىعىنا نالىپ، تابيعات-اناعا وكپەلەپ، سانانىڭ سازداۋ تارتارىن بىلدىك پە، ءتايىرى، بىلدىك پە... ەندى، مىنە، ەندى، مىنە، ەندى، انە...
مەنىڭ ماشينيست اعايىمنىڭ اتى – مۇحتار-دى. الا كوز، ءتورتباق دەنەلى، گۇرىلدەپ سويلەيتىن، مىنەزى شاتاق جىگىت. ماعان دەيىن ءۇش-تورت ات ايداۋشى اۋىستىرىپ، جانىنا جاقپاعان، ياعني ايتقانىنا كونىپ، ايداعانىنا جۇرمەگەن بالانى ۇرىپ-سوعىپ قۋىپ سالادى جانە اۋىلعا توسەك-ورنىن ارقالاتىپ جاياۋ قاڭعىرتىپ جىبەرەدى ەكەن. يەمنىڭ وسى قىلىعىن بىلەتىن مەن قايتسەم كوڭىلىنەن شىعام دەگەن نيەتپەن مۇرنىم قاناعانشا بەزەكتەيمىن. ازىرشە بەتىمە قاراپ كورگەن جوق.
دەگەنمەن، ماشينيستەردەن گورى، بىزدەردىڭ، ات ايداۋشىلاردىڭ جۇمىسى اناعۇرلىم اۋىر ەدى. «بالانىڭ ىستەگەنى بىلىنبەيدى» دەگەن ماتەل سوندىقتان شىقسا كەرەك. اسىرەسە، بىزدەردى قينايتىنى – اتتىڭ ۇستىندە كەلە جاتىپ جەردەن كوز الماي تەسىلىپ، قالىڭ شالعىننىڭ اراسىندا جاسىرىن جاتقان ۇرى تاس، تومار، تىشقان قورىق كورىنسە، ايعاي سالىپ، ماشينيسكە ەسكەرتە-ەسكەرتە ەس-اقىلدان ايىرىلىپ قالار قىراعىلىق ەدى. ايعايلاي-ايعايلاي ۇننەن ايىرىلىپ، قىرىلداپ سويلەي الماي جۇرەتىنبىز. كەيبىر كەزدە، اسىرەسە، ءشوپ قالىڭ جەرلەردە، بۇعىپ جاتقان جەر تاستى كورمەي قالىپ، ءشوپ ماشيناسىنىڭ ءبىر تەتىگىن ءبۇلدىرىپ الساق، بىزگە كۇن جوق؛ وندايدا قوجايىنىڭنىڭ بيشىكپەن قىر جىلىنشىكتەن وسىپ-وسىپ جىبەرىپ، اكەڭنەن ءتۇسىپ بوقتاۋعا قۇقى بار. دەگەنمەن، وسىنداي قيىندىعىنا قاراماستان ات ايداۋشى بالا بولۋدىڭ قايتالانباس، قاشىپ كەتپەس قانشاما مول قىزىقتارى بار ەدى. اسىرەسە، كۇن باتار ساتتە، دەرتەدەن موينى بوساعان، ءۇستى-باسى سالتاق-سالتاق، تەر قاقتاعان اتتاردى الدىمىزعا سالىپ تىرقىراتا قۋىپ، قيقۋلاپ قارا قوسقا قايتۋ – تەك ءبىزدى عانا ەمەس، ەرەسەك جىگىتتەردىڭ دە دەلەبەسىن قوز- دىرىپ، قاي-قايداعىسىن ەسىنە سالار. قاي-قايداعىسى ەسىنە تۇسكەن ماشينيستەر ويقاستاپ، باياعىنىڭ باتىرىنداي كەۋ- دەنى شالقاق تاستاپ، شات كوڭىلمەن ءبىر شىرقار. قامىت پەن قامشىدان قۇتىلىپ ۇيگە قايتقانىن ات بايعۇستار دا سەزەتىن، سەزەتىن دە جاپپاي جەلىپ، جايتاڭ قاعىپ باسىن يزەپ تاستاپ، اۋىزدىقتارىن سۇزە پىرىلداپ، پىسقىرىسىپ كەتەر ەدى.
ءبىز ەڭ اۋەلى جۇرت اۋىستىراردا، يەسى جايلاۋعا كوشىپ كەتكەن يەن قىستاقتاردىڭ ماڭايىن تاقىرلاپ شاۋىپ الاتىنبىز. ەسىك-تەرەزەسى ايقۇش-ۇيقىش تاقتايمەن قاعىلعان يەن ءۇيدى اپپاق سانداي ەتىپ جۋىپ، بوكتەرىپ كەلگەن بوستەگىمىزدى توسەيتىنبىز. بۇل ءبىزدىڭ ءبىر اپتالىق مەكەنجايىمىز بولادى دەگەن ءسوز. ال ۇلكەندەر جاعى قانداي شالعاي بولسا دا تاۋ باسىنداعى يەن قىستاققا تۇنەمەي، ات سابىلتىپ اۋىلعا قايتاتىن.
مىنە، وسىنداي ءبىر قىستاقتىڭ قىسقى ازىعىن (مال ازىعىن، ارينە) شاۋىپ، كەلەسىسىنە ەنتەلەي جەتە بەرگەندە، مەنىڭ ءماشينيسىم مۇحتار اعا شاتاق شىعاراتىن. شاتاق دەگەندە، پالەندەي ءبىر باس جارىپ، كوز شىعارماعانمەن، ءوز وكتەمدىگىن تۇسىنىكسىزدەۋ جۇرگىزەر ەدى. ماشينيستەردىڭ كوشىن ءارقاشان دا ءوزى باستايتىن مۇحتار اعا:
– ال، بالا، – دەپ داۋىستايدى ماعان، – ايداي ءتۇس استىڭداعى اتتى. – سودان سوڭ ءوزى دەرتەنى سالاقتاتىپ ورتاعا الىپ كەلە جاتقان تۇپتەگى ەكى جيرەندى شىقپىرتىپ-شىقپىرتىپ جىبەرەدى دە، ادەتىنشە، «حالالالاۋ!» دەپ اقىرادى. مەن وسى كىسىنىڭ قاس-قاباعىنا قاراپ، ءار قيمىل-ارەكەتىنەن-اق نە ويلاپ نەمەسە ايتقالى تۇرعانىن سەزىپ، ءبىلۋشى ەدىم. ايتپەسە بولمايتىن، بولمايتىن سەبەبى – كوڭىلىنەن جالعىز رەت شىقپاساڭ: – ايدا، كەت! ات ايداۋ نە تەڭىڭ، باقشاڭا تۇسكەن ەشكىنى ايداپ ال! – دەپ جاياۋ قۋىپ جىبەرەرى حاق. ول كىسىدەن ءبارىن، ءتىپتى بارلىق كوزجۇمبا ارەكەتتى كۇتۋگە بولار ەدى. سوندىقتان دا ءول دەسە – ءولىپ، ءتىرىل دەسە – تىرىلۋگە ءازىر تۇرۋعا دايىنمىن.
اتتىڭ سىرى يەسىنە ءمالىم، قالىڭ الابوتا، كەندىر ارالاسا وسكەن ءشوپ-شالام باسىپ، توبەسى مەن مۇرجاسى عانا قىلتيعان قىستاق سونادايدان كوزگە شالىنسا بولدى، قامشىنى باسامىن. ويتكەنى يەسى جوق ۇيگە مۇحتار اعانىڭ بارىنەن بۇرىن جەتكىسى كەلەتىنىن، ال بۇرىن جەتىپ العان سوڭ، بيشىگىن سارت ەتكىزىپ رىچاگقا ءىلىپ، قوبديدان نە ءبىزىن، نە ماشينا بولتىن بۇرايتىن كىلتىن اسىعا الىپ، يەن ۇيگە قاراي تۇرا جۇگىرەر ادەتى ءالى قالماعان، ءتىپتى عۇمىر باقيدا قالمايتىن شىعار. بارىمىزدەن بۇرىن جەتكەندە، ەشقايسىمىزدى ماڭايلاتپاي، ءتىپتى اتتان تۇسۋىمىزگە تىيىم سالعاندا، مۇحتار اعانىڭ، يەن ۇيدەن نە قارايتىنى، نە ىستەپ، نە قوياتىنى بىزدەر ءۇشىن شەشۋى تابىلماس جۇمباق كۇيىندە كەلەدى.
مىنە، بۇگىن دە كوبەنتاۋى قىستاعىنا ەلدىڭ الدى بولىپ جەتتىك. بۇل جەر جاننات سەكىلدى ادەمى تاۋ-تەكشە ەدى. ۇلكەن توبەنىڭ ءدال باۋىزداۋىنان سۇپ-سۋىق، ىشسەڭ ءتىلىڭدى زىر ەتكىزەتىن باستاۋ اعىپ شىعىپ، كوگىلدىر تارتقان كولگە قۇياتىن. كولدىڭ شەتى باتپاقتى، قوپالى ەمەس، شىمداۋىت نىعىز. مۇحتار اعا سۇيەككە ءسىڭدى ادەتىنە باسىپ: – در-ر-در، – دەپ كولىكتى توقتاتتى دا، بيشىگىن سارت ەتكىزىپ، رىچاگقا ىلە سالدى. وسى جولى ورىندىقتى ساق ەتكىزىپ ساسپاي ءتۇستى دە، تەمىر قوبديدى اقتارىپ، ۇشكىل ءبىر تەمىردى تاۋىپ الدى. اسىقپاي تەمەكىسىن تۇتاتتى. وسى كەزدە ەنتەلەپ، اتتارىن قاتتى ايداپ، قالعان شوپشىلەر دە بىردەمەدەن قۇر قالعانداي كەلىپ-اق قالعان ەدى. مۇحتار اعا جاقتىرماي بەتىن تىرجيتا قارادى دا، وڭ قولىن كوتەرىپ: «حالا-لاۋ!» – دەپ اقىردى. بارلىق ماشينيستەر كومانديردىڭ بۇيرىعىن ەستىگەندەي سەلتيىسىپ-سەلتيىسىپ قالت تۇرا قالدى. اتتار تاناۋلارى پىرىلداپ ەنتىگەدى. كەيبىر اشقاراعى تىزگىنىن جۇلقا تارتىپ، ءشوپتىڭ باسىن شالىپ تىقىرشيدى. اتشى بالالار بەت-اۋزىنا ۇيمەلەگەن شىبىن-شىركەيدى قۋىپ، پىسىناپ وتىر. مۇحتار اعا سول وڭ قولىن كوتەرگەن قالپى: «مەن شىققانشا، ءبىرىڭ اتتاپ باسۋشى بولماڭدار»، – دەپ، يەن قىستاققا سىپ ەتىپ كىرىپ-اق كەتتى. ءبىراق وسى جولى كوپ اينالدى. دوشەن دەگەن تۇيدەي قۇرداسى باردى. مۇحتار اعانىڭ جەتى اتاسىنان ءتۇسىپ بالاعاتتاپ وتىردى دا: «ەي، وراش، – دەدى ماعان. – اقىرىن باسپالاپ بارىپ قاراشى، انا يت نە ىستەپ جاتىر ەكەن».
– بارمايمىن، قورقامىن، – دەپ ەدىم، ماشينيستەر جان- جاقتان ۇلارداي شۋلاپ قويا بەردى:
– قورىقپا دا ساسپا، ءبىز بارمىز، – دەدى دوشەن شىرەنىپ.
– بارىمىزگە ءالى جەتپەيدى.
– ودا تۇرعان نە بار.
– سايتاننىڭ قىزىمەن قىزىعى بولىپ جۇرمەسىن.
– شىنىندا دا، جالعىز ءوزى نە ىستەپ جاتىر؟
– ءوستىپ اتتى دا، ءوزىمىزدى دە شىبىنعا تالاتىپ تۇرا بەرەمىز بە؟
– ءتورت كوزىمىز تۇگەل كىرىپ بارساق قايتەدى؟
مىنە، وسى سەكىلدى سوزدەر قۇلاققاشتى قىلعان سوڭ، اتتان كەرەناۋ ءتۇستىم، ءبىراق مۇحتار اعانىڭ ارتىنان اڭدىپ بارۋعا جۇرەگىم داۋالامادى.
– باسقا بالانى نەگە جىبەرمەيسىزدەر، مەنى كورە قالىپتى عوي، – دەپ ارى-بەرى قيقاڭداپ ەدىم، دوشەن زەكىپ قورقىتا باستادى.
– ەگەر بارماسا، ءبىز اۋىلعا كەتكەن سوڭ، ءبارىڭ جابىلىپ ورمانداعى قاراعايدىڭ بىرىنە بايلاپ تاستاڭدار، ايۋدىڭ جەمتىگى بولسىن.
مەن، شىنىندا دا، سەسكەنەيىن دەدىم. بۇل كوبەنتاۋىندا ايۋدىڭ بارى راس. كۇندىز ءشوپ ورىپ جۇرگەندە، تۇندە عانا جاپالاپ كەتكەن قيىنان اتتارىمىز قورس-قورس ۇركىپ، مازامىزدى الاتىن. ءتورت ات جەگىلگەن ماشينانى باسقا بالاعا تاپسىردىم دا، بويلاپ ءوسىپ كەتكەن قالىڭ ءشوپتىڭ اراسىمەن باسپالاي ەڭبەكتەپ، قىستاۋعا جاقىندادىم. باسقالاردا ءۇن جوق، دەمدەرىن ىشىنە تارتىپ مەنىڭ ءىزىمدى باعىپ تۇر. جۇرەگىم دىرىلدەپ، بەينە ءبىر جاۋ جاعىنا وتەردەي شوشىپ-اق كەلەمىن. ەگەر مۇحتار اعا ءبىلىپ قويسا، وسى ءقازىر اسقار تاۋدىڭ باسىنان تومەن – اناۋ كوك مۇنار استىنداعى اۋىلعا دومالاتىپ جىبەرەرى راس-تى. ءولدىم-تالدىم دەگەندە ءۇيدىڭ ىرگەسىنە ءىلىندىم-اۋ، ايتەۋىر. قولىم مەن بەتىمدى ءشوپ تىرنادى. وعان ءمان بەرىپ جاتار مەن ەمەس، ەسىل-دەرتىم قوجامنىڭ كوزىنە تۇسپەۋ. يەن ءۇيدىڭ ايقاستىرا اعاش تاقتاي شەگەلەي سالعان تەرەزەسىنەن اقىرىن سىعالادىم. مىنە، قىزىق. مۇحتار اعا يەن ءۇيدىڭ بۇرىش-بۇرىشىن، جابىق ساڭىلاۋىن، ماتكە اعاشتىڭ، سىلانباعان قاراعاي قابىرعانىڭ ىرسيىپ، اشىلىپ، جارىلىپ، ايرىلىپ كەتكەن جەرىن، ەسكى پەشتىڭ ساۋ-تامتىعىن قالدىرماي، بيت قاراعانداي قاراپ ءجۇر... قولىنداعى ۇشكىر تەمىرمەن شۇقىپ تۇرىپ ءبىر نارسە ىزدەيدى... سودان كەيىن جەرتولەنىڭ قاقپاعىن اشىپ استىنا ءتۇستى. مەن تاڭ-تاماشامىن. مۇحتار اعا نە ىزدەپ ءجۇر ەكەن... قىزىق... بەلگىسىز زاتقا قۇمارلىق، ايتەۋىر، جوق دۇنيەنى ىزدەۋ جەڭسىگى مەنى دە جەڭدەي باستاپ، موينىمدى تىرناشا سوزا بەرىپ ەدىم، ول قارعىپ قايتا شىقتى. ءۇستى-باسى بىلعانىپ، ورمەكشىنىڭ تورى جابىسىپ قالعان ەكەن، قاقتى دا، شىرت ەتكىزىپ تۇكىرىپ تىسقا شىقتى. ۇيگە كىرەردە كولدەنەڭ-كولدەنەڭ قاعىلعان تاقتايلاردىڭ بىرەۋىن تەۋىپ كىرسە كەرەك، شىعاردا ەكىنشىسىن تەۋىپ ۇشىردى. مەنىڭ اۋزىم اڭقيىپ وتىرىپ قاشىپ ۇلگەرمەدىم. اتتارعا مۇحتار اعا بۇرىن جەتتى. (ر.S. مۇحتار دەگەن ەسىمگە اعانى قوسىپ ايتپاسام، كۇنى بۇگىنگە دەيىن تاياق جەيتىندەي سەسكەنەمىن).
– وراش قايدا كەتكەن؟ – دەدى زىلدەنە.
– مەن مۇندامىن، – دەدىم ءشوپ اراسىنان شوشايىپ.
– نەعىپ ءجۇرسىڭ؟.. – كوزى بۇرىنعىدان دا الايىپ كەتتى.
– دۇزگە وتىرىپ... ءوز تاپقىرلىعىما ءوزىم ريزا بولدىم.
– تاپقان ەكەنسىڭ وتىراتىن ۋاقىتتى.
شوپشىلەردىڭ ءبارى جامىراي كۇلدى. مەن لىپ ەتىپ اتقا ءمىنىپ ۇلگەردىم.
– ءوزىڭ نە ءبىتىردىڭ؟ – دەدى دوشەن.
– وندا سەنىڭ شارۋاڭ بولماسىن، – دەپ مۇحتار كەسىپ ايتتى. – مەن دە دۇزگە وتىردىم.
– سەن دۇزگە ەمەس، ۇيگە وتىردىڭ... بالالار قالاي ۇيىقتايدى. – دوشەن تايىنار ەمەس، مۇنداي ەرلىككە تاڭعالدىق.
– ايدا، ءسوزدى قويىڭدار. حالا-لاۋ! – دەپ داۋىستادى مۇحتار اعا. سول كوماندا ەستىلىسىمەن، قىستاۋدىڭ اينالاسىن تالقانىن شىعارا جاپىرىپ شاۋىپ تاستادىق تا، اتتاردى شەشتىك. وسى مەزەتتە كۇن دە ۇياسىنا باتىپ بارا جاتقان. تاۋدىڭ كەشى قىسقا بولادى. ماشينيستەر اتتارىنىڭ ايىلىن تارتىپ، قۇيىسقانىن سالىپ ويعا – اۋىلعا اتتانار الدىندا، دوشەن مەنى دالدالاۋ جەرگە شىعارىپ الىپ، مۇحتار اعانىڭ يەن ۇيدە نە ىستەپ جۇرگەنىن سۇرادى. مەن ءبارىن ايتىپ بەردىم.
ەرتەڭىندە تۇستە كولدىڭ جيەگىندەگى پىشەندى شاۋىپ، تاماقتانىپ وتىرعانبىز. دوشەن جوتكىرىنىپ الدى دا، اڭگىمە باستادى.
– ءاي، قۇرداس، – دەدى مۇحتار اعاعا. – وسى سەن يەن ءۇي مەن قورادان شۇقىلاپ نە ىزدەپ جۇرەسىڭ؟
– ونى قايتەسىڭ؟ – دەدى ول.
– بىرگە ىزدەسەيىك دەگەنىم عوي. جالعىز وزىڭە ءبارىبىر تاپتىرمايدى.
– ونى كورگەن كىم؟! قايسى اكەڭ... مەنىڭ ءىزىمدى اڭدىعان؟! زارەم ءزار تۇبىنە كەتتى. دوشەنگە جاۋتاڭداپ قاراپ ەدىم،
ول مىعىم وتىر ەكەن. مۇنداي قۋانباسپىن با، جىگىتتەر ءبىر اۋىزدان:
– ءبارىمىز! كورگەن ءبارىمىز! – دەپ شۋ ەتە قالدى.
مۇحتار اعا امالى تاۋسىلعانداي، جاق سۇيەگىن بۇلتىڭداتا ەت شايناپ ءۇنسىز ءبىراز وتىردى. سودان سوڭ:
– حالالاۋ! – دەدى ءتىسى اقسيىپ. – حالالاۋ، سەندەر دە قىزىقسىڭدار! «نە ىزدەدىڭ...» تاك، سونداي دا سۇراق بولا ما ەكەن. قويشىلاردا ەس بار ما، جايلاۋعا كوشەردە جاۋ قۋعانداي اسىعادى. ءيا، اسىعىپ جۇرگەن قويشىلار ءبىر نارسەسىن ۇمىتىپ، قالدىرىپ كەتۋى مۇمكىن. ال مەن ونى تاۋىپ الامىن، بىلدىڭدەر مە؟!
– استاپىراللا! – دەپ دوشەن جاعاسىن ۇستادى. – نە دەگەن تىمىسكىلەگەن يت ەدىڭ.
– ءاي، – دەدى مۇحتار اعا، – باس جاققا بارىسپايىق. ءوزىم تاۋىپ السام دەپ قىزعانىپ تۇرسىڭ-اۋ.
– تفۋ!
– تفۋ!
– تفۋ!
– كىم-كىمنىڭ تۇكىرگەنىن بىلمەيمىن، ەسىمدە جوق، ايتەۋىر، اپاي ءتوس مۇحتار اعام كوز الدىمدا وز-وزىنەن كىشىرەيىپ بارا جاتتى. كىشىرەيىپ...
* * *
كوپ جىلدار ءوتتى. وستىك، ەرجەتتىك، قازىرگى بيىككە شىقتىق. اناۋ ءبىر جىلدارى اۋىلعا قانشا رەت بارىپ جۇرسەم دە، مۇحتار اعانى جولىقتىرا الماپ ەدىم. بيىل كوردىم. دۇكەننىڭ الدىندا اۆتوبۋس توسىپ تۇر ەكەن، بارىپ ەسەندەستىم. بۇرىنعىداي ەمەس، بۇيىعى تارتقان. قارتايعان. الاقانداي الا كوزىنىڭ اينالاسى تورلانىپ، وتى سۋالا باستاعان. الپامساداي دەنە قۋشيىپ، تەك ءىرى سۇيەكتەر عانا كيىم استىنان شودىرايىپ-شودىرايىپ شىعىپ تۇر.
– ءحالىڭىز قالاي، مۇحتار اعا؟
– جۇرگەن عوي.
– التىنسارى جەڭەشەمىز قۋاتتى ما؟
– جۇرگەن عوي.
– مۇحتار اعا...
– اۋ، ىنىشەك. – ءبىر ءتۇرلى قىرسىقتانىپ جاۋاپ بەردى.
– ءسىز وسى باياعىدا... مەن ات ايداۋشى بولىپ...
– ساعان قول جۇمساعان جوق ەدىم عوي، شىراق. – سەسكەنە قاراپ، ارى ىسىرىلا وتىردى. مەن ەرىكسىز كۇلىپ جىبەردىم.
– جوق، اعا، مەن ونى ايتايىن دەپ ەمەس، سوندا ءسىز ەسكى ءۇي، يەن قورادان جالىقپاي، شارشاماي ىزدەپ جۇرگەنىڭىزدى تاپتىڭىز با؟
مۇحتار اعا تۇيىلە ويلانىپ ءبىراز وتىردى دا:
– ءىىىىراق، – دەدى ماعان تۋرا قاراپ، – سوعىستىڭ يتتىگىنەن قارا تانىماي قالعان مەنى، جامان اعاڭدى بىلاي قويعاندا، ءوزىڭ... ءبىلىم، اتاق، دارەجە قۋىپ، جەر-جاھاندى ارالاعان مىنا ءوزىڭ... ىزدەگەنىڭدى تاپتىڭ با؟ – دەپ، ورنىنان اتىپ تۇرىپ كەتتى...
ال، اعايىن، سىزدەر شە؟.. تاپتىڭىزدار ما؟!
6alash ۇسىنادى
